ابرهای سیروس
ابرهای سیروس در واقع مرتفع ترین و بالاترین انواع ابرها در جو زمین می باشند. ابرهای سیروس در واقع ابرهایی نازک و دودی شکل هستند که اغلب در روزهایی که شرایط آب و هوایی مناسب باشد و باد کمی می وزد تشکیل می شوند. در واقع کلمه سیروس cirrus به معنای “پیچ خوردن مو” در زبان لاتین است!
به دلیل دمای انجمادی که در بالای اتمسفر وجود دارد، این ابرها معمولا از کریستالهای یخ ساخته می شوند که به آن ها ظاهر سفید و روشنی می دهد.
شکل این ابرها به صورت صفحه های پخش شده و مسطح می باشد، به طوری که به اندازه سایر ابرها ضخیم قطور نیستند. ابرهای سیروس در تکه های وسیعی گسترش می یابند و شکاف زیادی بین تکه های آن ها در آسمان وجود دارد.
از آنجایی که از زمین فاصله فراوانی دارند، اغلب تحت تاثیر تغییرات آب و هوایی سطح زمین قرار نمی گیرند. در عوض، آنها بسیار آرام، از غرب به شرق شناور هستند.
آیا می دانستید؟
ابرهای سیروس اغلب نشانه ای هستند از اینکه وضعیت آب و هوا رو به بدتر شدن، تغییر می کند.
ابرهای کومولوس
ابرهای کومولوس سفید و روشن هستند و مانند گلوله های بزرگ پنبه به نظر می رسند. کلمه کومولوس cumulus در لاتین برای توده یا کپه “heap” یا “pile” استفاده می شود. شکل بیشتر ابرهای کومولوس، گاهی بسیار ضخیم و بلند هستند و اغلب به سمت بالا رشد می کنند. یک راه آسان برای یادآوری نام این ابر در زبان انگلیسی این است که کلمه اکومیولیت accumulate را به خاطر بیاورید. چرا که معنی این کلمه یعنی “جمع آوری کردن به منظور افزایش بیشتر”.
قسمت تحتانی این ابرها اغلب مسطح است و قسمت بالایی ابرهای کومولوس معمولا به شکل پف پفی و گرد تشکیل شده اند. در بین انواع ابرها این نوع ابر به طور عمودی رشد می یابد. در نتیجه می توانند ارتفاع بسیار زیادی بگیرند و بسیار بزرگ و غول پیکر باشند.
